Een sportkot-lovestory, zo is ons verhaal begonnen. Ik viel als een blok voor mijn grote, gebronzeerde basketter. Voor mij was het duidelijk. Dit was, absoluut onbewust, perfect voortplantingsmateriaal 😊. Na enkele jaren durfde ik hardop dromen van een sportkot-gezin. Er werden plannen gesmeed om samen met bevriende gezinnen te gaan skiën. We zouden avonden op het strand van Oostende aperitieven terwijl onze kids de avond in surfen. Als wij maar het sportieve en gezonde voorbeeld waren, dan kwam dit wel voor elkaar, toch?
De story kreeg het gewenste vervolg. Onze eerste kandidaat-topsporter loste alle verwachtingen in. De perfecte droom leek perfect maakbaar. Al was het plaatje nog niet helemaal compleet, we misten nog een kandidaat-basketter om ons dreamteam te vervolledigen. En toen ging het helemaal mis, ruis………
Onze kleine basketter werd veel te vroeg geboren. En na enkele bange maanden, bleken onze angst en voorgevoel terecht. Een hersenletsel met hemi-parese tot gevolg. In mensentaal: ‘uw zoontje zal een levenslange beperking hebben, al weten we nu nog niet in welke mate en hoe ernstig deze zal zijn.’ Van de maanden die daarop volgden, herinner ik me bijna niets meer. Enkel de angst en het verdriet, als een enorme ruis, een waas over alles wat toen volgde.
Heel erg lang kon ik de verloren droom van het sportkot-gezin, ‘the perfect sporty & healthy family’ geen plaatsje geven. Alle mogelijke toekomstscenario’s speelden constant door mijn hoofd. Zou onze dappere kerel ooit kunnen stappen, moest ik mij voorbereiden op een leven als mama van een wheelchair-family in plaats van een sporty-family. Ik kon niet genieten van wat er wel was, zag enkel wat er niet meer was. Soms kon ik plots helemaal van slag zijn. Een blik van een onbekende, een goedbedoelde opmerking van een vriendin, een sportieve gezinsfoto op Instagram… Een emotionele rollercoaster, voor mezelf maar zeker ook voor de familie en vrienden die het dichtst bij me stonden. Maar het moet gezegd, we bleken echt wel bij de gelukkigen te zijn. Onze zoon leerde zitten en kruipen, staan en stappen, praten en communiceren. De helft van de mogelijke toekomstscenario’s konden naar het archief en beetje bij beetje vond ik mezelf terug. Het schuldgevoel om de vroeggeboorte ebde weg. Ik gunde mezelf weer te sporten, te verzorgen, te voelen en graag te zien.
We zijn intussen 8 jaar verder. Door zo vroeg in ons verhaal met de voetjes op de grond gezet te worden, kwam er ook ruimte om de toekomstdroom anders in te vullen. Mijn grote basketter is ondertussen een loper geworden. Hij werd geen baskettrainer van zijn eigen kinderen maar gepassioneerd gezondheidscoach. Onze kandidaat-topsportdochter heeft absoluut onze sportieve genen geërfd maar houdt minstens evenveel van Ksa en knutselen. De kleine dappere kerel traint zot met zijn kinesisten, en is omringd door de meest fantastische vriendjes en begeleiders. Hij leert, voetbalt, zingt, danst en ravot. Gewoon gewoon en toch een beetje anders. En ik, ik fiets ondertussen door het leven. Naar het werk, met ons wielerploegje, maar vooral met ons gezin. Fietsen brengt me op andere plekken en geeft me daardoor andere inzichten. Het geeft me de kracht om dingen los te laten waar ik geen vat op heb, én geeft me de nodige zuurstof om een drempel als een opstapje naar iets nieuws te zien. Geen mogelijke doemscenario’s, maar wel mogelijkheden en ideeën waaien voorbij. Op de fiets werd hi5 family geboren. Dezelfde toekomstdroom als 10 jaar geleden, maar vanuit een ander perspectief. Een haalbare, realistische droom met ruimte voor interpretatie en flexibiliteit maar nog steeds met dezelfde insteek. Een gezin met de energie om te bewegen, de goesting om te ontdekken en de gulzigheid om gezond van het leven te genieten.
Ik ben blij om nu vooral trots te zijn op onze hi5 family. ‘Sporty & healthy’. Niet insta-proof maar daarom ook geen light-versie. Gewoon gewoon mét een toefje humor, een snuifje acceptatie, overgoten met heel veel omdenken en vooral goesting in de toekomst.

Prachtig geschreven Lientje!!
We zijn al lang dikke vriendinnen en alles wat je schrijft klopt als een bus.
En tijdens ons laatste telefoontje voelde ik ook echt wat je hier neerschrijft, je hebt 'losgelaten', jezelf opnieuw 'opgeladen' en 'heruitgevonden', en je gaat voor een nieuwe start: met je rug recht, je kin lichtjes omhoog, met de zon op je snoet en je haren in de wind, en... 'assan rechtedeure'...!
Top!! ❤️